22 de març, 2006

Gozo + prudencia

Estic molt contenta de les notícies que estic sentint: Eta proclama una treva permanent. M'alegraria moltíssim que el procés de pau tingués una continuïtat i que tots els partits polítics anéssin units en aquest afer tan important!... veurem...
Estoy muy contenta de las noticias que estoy oyendo.:Eta proclama una tregua permanente. Me alegraría muchísimo que el proceso de paz tuviera una continuidad y que todos los partidos políticos permanecieran unidos en este acontecimiento tan importante... veremos...

9 comentaris:

Anònim ha dit...

Querida Arare,
Es un dia donde todos los politicos deberian dar el "do" de pecho. Aunque estoy casi convencida de que los Peperos intentaran reventar una vez mas cualquier acercamiento desde dentro de las filas de su partido. Espero estar equivocadisima!
Contenta de volver por tu mar! Besos sureños, Meli

Anònim ha dit...

Y las muertes...¿cuanto cuestan las muertes?
¿Alguna muerte sale gratis?

Seguro que el alto el fuego permanente, (que no tregua, ojo al dato) justifica el pacto político.

P@P@LLoN@ GRoG@ ha dit...

No sé que pasará mañana. La vida es efímera y pende de un finísimo hilo circunstancial. En primer lugar fisiológico interno de nuestro sistema vital, el cuerpo, que puede fallar en cualquier momento y la palmamos. Y en segundo lugar, de una situación social accidental, que puede causarnos cualquier mal, aun en el caso de que nuestra conducta sea civicamente la más adecuada.Hay un elemento de azar en nuestras humildes vidas, y parecemos no darnos cuenta de ello.

Puedo hablar por el hoy, el ahora, y me gusta vivir cada momento como si fuera el único y el último. Y me gusta lo que ha sucedido hoy.

Dejad pues que me entusiasme por un rato y no me jodáis el día con analíticas premonitorias sobre lo que pueda pasar mañana.

Hoy se abre un resquicio en la puerta de la paz. Respetemos el dolor y la esperanza de todos.

¡Y entusiasmaros un poco leches!

Montse ha dit...

Oh vaya... yo estoy entusiasmada... Y Sólo espero sentido común i DIÁLOGO. Y confío. Pero al mismo tiempo también sé que no será fácil y que nos espera ese largo y tortuoso camino...¿Soy demasiado inocente?

Almond, Sagarmat, Rosa maría, démosle una oportunidad a la paz!

Un beso cargado de buenas intenciones.

Albert ha dit...

No puedo decir que salte de alegría, pero es una muy buena noticia. En un país de rencores será imposible ver a todos sonrientes con una copa de cava en la mano y si toman cava, alguno se asegurarán que no sea catalán. Es eso. El rencor.

Anònim ha dit...

Hola contertulios :-)

Yo he de decir que estoy emocionada, esperanzada, ilusionada y feliz. Sé que hay que ser prudentes con este tema, pero hoy estoy radiante ante esta gran noticia. :-)

Saludos a todos.
Llanos (Valencia)

Zifnab ha dit...

Pues si. Es una buena noticia. Y está bien que se hable, incluso cuando suponga un precio que remueva las tripas

Pero sigo deseando que no duerman

Se feliz

Montse ha dit...

Albert, te aseguro que por la paz sería capaz de brindar con cocacola!!! bromas aparte, creo que podemos empezar a alegrarnos. Cuando oí al Sr. Rajoy tragándose el orgullo y decir que colaboraría con el Sr. Zapatero les habría dado un abrazo a cada uno. Casi me emocioné. Que se comporten, por fin, como personas, caramba! a qué tanto orgullo y tanto afán de poder, por favor!!! Eso si: cautela,prudencia, caminar despacio, hacer las cosas bien... eso es lo que esperamos los miles de ciudadanos de a pie que estamos a su merced!

Anònim ha dit...

Yo me pregunto qué se considera precio político. Es una frase que contiene mucho pero dice poco. el precio político es como una cesta en la que cada partido mete su propia compra.
Hay miles de muertos. Asesinos en las cárceles. Pero debe de haber un final.
No se puede estar muchos más años de esta forma. Carece de sentido.
No sé lo que sentiría si un familiar mio hubiera sido asesinado por ETA. Supongo que más o menos lo mismo que las asociaciones de victimas. Pero si no queremos que la lista se siga incrementando, algunas actitudes se tendrán que cambiar.
Si en Irlanda fueron capaces de superar su propio conflicto a base de años y negociaciones y acuerdos, ¿no seremos nosotros capaces de hacerlo también?
Confiemos en que sí.