28 de febrer, 2006

Cadenes que no encadenen

Cuando Charruita me propuso hablar de mis cinco manías lo hice sin continuar la cadena porque no lo entendí. Ahora me encuentro con que me invitan a una nueva cadena, esta vez se trata de comentar cinco canciones (músicas, imagino) que me han "marcado" o que han marcado algún momento de mi vida. Necesito tiempo para pensarlas, aunque me parece un buen ejercicio nostálgico. Al mismo tiempo, tengo que "invitar" a cinco personas que yo conozca, a hacer lo mismo. Bueno, yo empiezo por el final, ya que, como digo, quiero pensar bien las músicas o canciones que han significado "algo más" en mi vida que simples canciones. Y empiezo, pues, por la invitación. De entrada quedáis todos invitados, eso es obvio. Pero como tengo que escoger a cinco, propondré cinco nombres de cinco blogeros o conjuntos de blogeros, para que, en un breve plazo de tiempo, os unáis a esta cadena tan melómana. ¿Vale? Pensad que os visitaré en vuestros respectivos blogs, así que no me hagáis trampas!
¡Voy!
1) Charruita (como no)
2) Júlia (t'ha tocat)
3) Liter-a-tres (sé que sois por lo menos tres, así que debería haber por lo menos 15 músicas - puede ser divertido)
4)Albert? (què et sembla?)
5) Carlos (hijomío... a mojarse tocan!)

6) Trenzas (aquí mi pequeña trampa)

Me quedan muchos, y a todos os invito, si queréis, a que me lo dejéis aquí en forma de comentario. Blogeros o no blogeros. Voy a poner una más,m saltándome las reglas a la torera (ya sabéis que las normas están para saltárselas)

A Ignacio no me atrevo a invitarlo porque sus blogs son... diferentes. Pero si que te invito a que lo hagas aquí, en mi blog. Anda, va, no te hagas el longuis!

Y bueno, Jepi, monstruito, gracias por la invitación/juego. Me harás pasar un buen rato.

Cal que us ho tradueixi, això? vaaaa... que me'n vaig a córrer!!!! Però bé: ho faré per no perdre la tradicióde bloc bilingüe:
Cal que formem una cadena. Jo invito a cinc persones a què escriguin als seus respectius blocs, les seves cinc cançons/músiques preferides i a què expliquin el per què de cadascuna (of course). La llisteta la teniu una mica més amunt. Però jo dic que -com que jo sóc així- invito a tothom a que hi jugui. Si sou blogeros, al vostre blog i al meu (que m'encantarà, total només heu de fer "copy-paste") i si no sou blogeros, us cedeixo amablement el meu espai per fer-ho. Us llegiré encantada i encuriosida.

5 comentaris:

Anònim ha dit...

Hola bonica ,Ho vaig sentir ahir a la nit lo de Radio4, es clar ,es o era de Radio"NACIONAL" , que esperavem, un servei public? grrrr
Rer mi la radio tambe significa molt mes que la tele , sempre i encara sento , i mira que tinc discos!!
Gracies per agafar el testimoni , pren el teu temps i disfruta ho,
dels records com jo he fet..
Tambe t agrada la musica oi ,ho se, i recordo una entrada sobre els teus guateques.el unic problema es qu aixo corre com la polvora i despres quan vulguis trobar a qui passar el testimoni ,ja esta
agafat, jeje pero ja veig que has anat depressa tramposilla i que tambe dius que posaras 6 copiona!! pero s igual es un joc no ?
m a legro que tagradi
un peto

Anònim ha dit...

ah i lo de ARARE? no ho has contestat .....
ptonssss

Albert ha dit...

Hola sirena, ai Arare, ai Montse, ai, crec que m'he fet un embolic, el que síu està clar és dir bon dia bonica:
Si em pregunten, responc.
1) la primera cançó és el primer impacte musical, sense entonar encara em ressona: Questa picolissima serenta per Renato Carosone y su quarteto
2) la segona és just la següent, va ser el salt del gran toll, era Diana per Paul Anka
3) després va venir Only you per The Platters, quan sonava aquesta cançó hi havia un punt determinat que jo apretava més a la noia que tenia agafada mentre ballàvem ... perquè l'entrenador d'atletisme, el gran Gregorio Rojo, ens deia que si bebiem força llet, podríem apretar força quan ballessim. L'hi vaig fer cas amb les dues coses
4) va venir després, per mi, l'etapa francesa, encara que no sé francès, en la que vaig ser un ídol de Gilbert Bécaud i el seu Et maintenant. Vaig anar a casa d'un amic per veure'l a la tele, crec que el programa era Amigos del lunes de Franz Joham, recordeu?
5) la cinquena és la darrera perquè d'alguna manera m'he plantat, es tracta de la cançó brasilera en general, però si he de dir una doncs que sigui Manha de carnaval, que és la que toca ara que som a carnastoltes. Veure la meva entrada del 14.8.05 Encontro das aguasd i 6.9.05
altres: queden com a tothom moltes per dir. No he dit res de The Beatles, ni de The Rolling Stones, ni de Joan Manuel Serrat o El cant dels ocells, ni de Charles Aznavour, Édit Piaf. I és que viure és afegir coses, coses materials i les que resten a la memòria i per la meva edat, copiant a Josep Maria Espinàs, jo estic ja afegint temps i vull afegir-ne molt.

Anònim ha dit...

nos añadimos a los comentarios. Es una buena idea porque la música une, no separa.
Aunque somos tres, como nuestro nombre indica - Liter-a-tres - dejo un nombre que compartirmos: Schubert ... desde la S hasta la t.
Has hablado de Rachmaninov. Creo que nos apuntamos también a esa idea.
Ahora seguiré pensando en canciones que marcan una etapa, o el prólogo de una etapa.

I, per la meua part, la de una de les tres, us deixe una peça per escoltar: Sinfonía en Do. Allí trovareu el solo d'oboé més meravellos del món ... més, dolç, més tendre i ún dels més complicats d'interpretar.

Anònim ha dit...

ayyy, m'oblidat de dir que la Sinfonía en Do és de George Bizet.

pensant en ella. I recreant-me en el solo d'oboé se me ha ido el santo al cielo